Kısa film

festivalinin

ardından

 

Yaşamak… Soluk alıp verdiğiniz her anın tadını çıkartmak… Zordur bazen… Sizi, siz eden duyguların yanı sıra çevrenizde dönüp duran ilişkiler ağına takılmadan, iş, ev, sevgili arasına sıkışmadan savaşarak yol almak. Kimi zaman varlık arasında yoklukla, kimi zaman yokluk arasında var olmak adına didişerek, itişerek bu dünyanın sınırları arasına sıkışmak. Yaşamak zordur bazen… Ama ya bir fikri yaşatmak…

Önce onu bir doğum sancısıyla yaratmak, sonra ona zarar gelmemesini sağlayarak her an arkasında durarak geliştirmeye çalışmak. Daha da ileri giderek kendinle birlikte büyümesini sağlamak… Aynı bir çocuk gibi… İlgiyle, sevgiyle, hoşgörüyle ve çoğu zaman da tutkuyla yaşatmak. Bir gün ortaya çıkan eserle övüneceğin günü, belki bencilce ama haklı bir duyguyla bekleyerek yaşamak. Yaşıyoruz, yaşadıkça da tanıyoruz, görüyoruz, öğreniyoruz.

Her ne kadar bu öğrenme süreci, yaşadığımız toplumda iyi bir şeyler üretmek adına çıkılan yolculuğun çok zor olduğunu, her seferinde kafamıza vura vura gösterse de. Hele bir de yapmak istedikleriniz kültür ve sanat alanında olursa.

İşte böyle bir sancının ürünü Uluslararası İzmir Kısa Film Festivali. Bu yıl 7.’si düzenlenen festival 10 günlük süresiyle ve yoğun programıyla Türkiye’nin en büyük kısa film festivaliyken İzmir’in tek sinema festivali olma özelliğini yine sürdürdü. Ayrıca bu yıl Avrupa Film Festivalleri Birliği’ne üye olarak kabul edilirken dikkate alınması gereken bir organizasyon olduğunun bir kez daha altını çizdi. Giderek büyüyen festival özellikle de yurtdışında Türkiye’dekinden çok daha büyük bir ilgiyle takip ediliyor. Bunu da bize rakamlar gösteriyor: 65 ülkeden gelen toplam 1103 film.

 

KAÇAN TREN BÜYÜK

 

Festival büyüyor büyümesine ama büyüdükçe de gösterilen ilgiye karşı daha iyi bir şeyler ortaya koymak zorunda kalan festival ekibi de çeşitli sıkıntılarla karşı karşıya kalıyor. Festival Yönetmeni Kayhan Kırmızıgül, maddi sorunların dışında en çok da ilgisizlikten yakınıyor. İzmir’i tüm dünyaya tanıtan bu festival Kayhan’a göre, sevgisiz büyüyen bir çocuk gibi. 3,5 milyonluk nüfusa sahip bu büyük şehrin ismini taşıyan festival, politikacılardan, kentin önde gelen bürokratlarından, işadamlarından göremediği ilgiyi, bu yıl da festivalin gerçek sahibi olan İzmir halkından gördü. Festivale katılanlar filmlerinin gösterildiği 200 kişilik Fransız Kültür Merkezi salonunu doldurup, taşırdı.

Açıkçası ben her fırsatta ‘İzmir’i dünyaya tanıtmak için çalışıyoruz’ diyen kentimin yöneticilerinin böyle bir fırsatı nasıl göremediğini ve bunu kullanamadıklarını merak ediyorum. Sorarım size Cannes’da bir film festivali olmasaydı ülkemizde kaç kişi Fransa’nın bu güzel kentinin ismini biliyor olurdu? İzmirli yöneticiler, yedinciyi de kaçırdılar ama umarım sekizinciyi yakalarlar.

 

 

Gökmen KÜÇÜKTAŞDEMİR

                   2006