Dost

 Başından mı, sonundan mı başlamalı bu hikayeyi anlatmaya bilemiyorum…  Ama ona sorsam kesin ortasından derdi… O kim mi? Tatlı muhalefetiyle iktidarımı sarsan kocaman yürekli bir hanımefendi. Dua ediyorum da okul sıralarında denk gelmedim kendisine… Neden mi? Ben tembel ve kopya çekmeyi seven bir öğrenciydim, o ise çalışmayan öğrencilerden pek haz etmeyen külyutmaz bir öğretmen… Gerçi biz ne cin geçinen hocalar gördük ama neyse…

 

Onunla aynı dev orkestra içinde farklı enstrümanlar çalan iki müzisyen gibiyiz. Birimizin bir uçta, diğerimizin diğer uçta olmasına rağmen birbirimizi tamamlıyor gibiyiz… Ama aradaki dev kornalar, trombonlar ve saksafonlar yüzünden yabancıyız yüzlerimize. Görmesem de orda olduğunu bilmek… Dokunamasam da onu duyabilmek ve onu hissetmeye çalışmak keyif verici. Aynen, sevdiğiniz bir melodiyi sık sık tekrarlamak ve o notalar içinde ona dair bir şeyler olduğunu duyumsamak gibi… Bilirsiniz ki aynı şarkının ritmine bırakmışsınızdır kendinizi ve o müzik alıp götürmüştür sizi… Aynı şeyleri paylaşmaktan doğan bir mücevhere dönüşmüştür artık o anlar. Ve yaşananları arada çıkartıp parlatırsınız dilinizin ucundan yüreğinize giden yolda.

 

Ne dinlediğiniz değildir bazen önemli olan, kiminle dinlediğinizdir.

 

İlişkileriniz bir çatlaktan akan silik siluetlere dönüşmüşken eğer siz onun gibi cana yakın bir ruh bulamamışsanız, gerekli enerjiden yoksun yaşıyorsunuz demektir. Kayıplarınız sürebilir ve siz yerine yenisini koymaya çalışabilirsiniz ama onsuzluğun bıraktığı boşluğu zordur doldurmak. Hayatıma girdiğin ve dostlarım arasında yer aldığın için teşekkürler güzellik.   

 

Güldürmesini bilen bir kadının esprilerine, dinlemesini bilen bir kadının anlayışına, paylaşmayı bilen bir kadının coşkusuna, tutkulu bir kadının ruhuna, inançlı bir kadının duvarlarına,  akıllı bir kadının usuna sahip olan azdır senin gibi. Saçının renginin ve biçiminin önemi yok aklımdan geçerken bıraktığın izler arasında. Sesindeki gülümseme yeter bana.

 

Seni anlatırken eleştirmeyeceğimi sanıyorsan yanılıyorsun…  Sonuçta sende önce bir insansın ve sonra da bir kadın… İçinde anlaşılmamak için yaratılmış genler var.  Biraz inatçı, biraz kindar, biraz kırılgan ve sevgi arsızısın… Neye kızdığını tahmin etmek güç bazen ve niye olduğunu da… Ama sen böyle de iyisin…

 

Bunca anlattıklarımdan sonra çok mu iyi tanıyorum seni. Pek sanmıyorum ama daha çok tanımak için önümde zamanım var. Düşünürsek insan kendini bile bazen tanıyamadığını hissediyor. Biliyorum ki kanayan yaraları var bu geveze hanımefendinin, sıkışmış hissediyor kendini bir kentin içinde. Ama bir çıkış bulmakta zorlanıyor. Birbirinin tekrarı günler yaşamak sıkıcı gelse de bazen memnun hayatından. Ki değiştirmek için çaba harcamıyor. Bu arada sırları var ve altında eziliyor bazen. Fakat kimin yok ki… Anlıyorum ki birini ya da bir şeyi bekliyor sevgili dostum. Umarım kavuşursun istediğine… 

 

 Burada da son geldi buldu bizi… Cici bir kız ol, dikkat et kendine… Sevgiyle kal…