Çok yakın

 Hem bu kadar yakın, hem bu kadar uzak… Bu nasıl bir şarkı ki içimden taşarak büyürken dilimin ucunda susturmak zorunda bırakacak… Oysa içimde dev bir orkestra var, en iyi bestelerini çalmak için tek bir işaret bekliyor olacak.

Bekliyoruz hep birlikte… Odamı aydınlatan gün, güne dağılan umutlarla birlikte… Baharı özleyen toprak, güneşe tutkun kardelen gibi… Vapur iskelesinin hareketliliğinde tanıdık, içten, samimi, sıcak bir yüz arar gibi… Bekliyoruz, beklemenin bizi içine çektiği labirentlerin ortasında, dar ve çıkmaz sokakların arasında. Yorgun muyuz? Hayır!

O da bekliyor… Kendi dağlarını aşıp düz bir ovanın ortasında, etekleri uçuşurken ellerini savurup dans etmeyi. Kalın bir halatla iskeleye bağlanan ilişkisinin fazla açılmadan geri dönüp bir vücuda bürünebilmesini…

İç içe geçmiş yaşamların eksiltilmiş kahramanlarıyız, kendi hayallerimizi paraşüt edinmiş mutlu insanlar ülkesine inmeyi umut eden.   

Hem bu kadar yakın, hem bu kadar uzak… Şans mı, şansızlık mı sorgulaması üstünde dönüp durmak… Unutmak isterken bazen karşında görünce yeniden aynı duyguların içine akmak… Sonrası, zihnimde molasız süren bir yolculuk hali...