CANIMIN   PARÇALARI  AVUÇLARIMDA

 

 

 

 

Bitmez  bir  yolculuk  ayna

İnsanlar,  sokaklar

Pencerelerden  dönen  geceler  arasında

Bakar  bakar  dönerim

Evvelsi  gecenden  kalma  bir  mavi

Tükenmiş  birkaç  mumla

Yokluğuna  bir  ıslık

Ben  kıyılarına  vuran

Sen  dalgalarında

 

 

 

Gemici  fenerleri  karşılar

Yanıp  sönen  ıslak  bir  rüya

Zehrin  yayılır  özgürlüğe  kanat  çırpan

Bir  martı

Adına  çıkan  yokuşlarda

Filikalar  indiririm

Sensizliğime

Odam,  izin,  tozun,  yorgunum

 

 

 

 

Yaz  başlar  bir  yerlerde

Henüz  acısını  taşımaz

Şehrin  insan  hikayelerinin

Islak  sokakların

Ve  de  yaprakların

Şehir  büyür  yalnızlığımda

Yaz  gelir  usul  usul

  

 

 

 

Onca  zaman  birikir de

Benden  habersiz

Birikenler  arasında  şiirler

Şiirler  içinde  hep  sen

Az  aş,  az su,  az  katık

 

 

Her  gün  değişen

Kırışık  yol  haritalarının  izinde

Senli  sensiz  yansımalar

Savrulan  lekeli  sevdalar

Tesadüf  bu  ya

Gidişin  görünür

Aynı  yer

Ayın  zaman

Aynı  insanlar

İnan  biz

Biziz  orada

O  an

 

 

Ne de  solgunmuş  esmer  saçlarındaki  yüzüm

Ne de  solgunmuş  elimi  tutuşun

Yanağıma  değmeyen  dudağın

Benden  habersiz

Akşam  üstleri  büyüttüğün  avuçların

Geceye  çok  yakındın

 

 

Bense  uzaktım  geceye

Eksilttiğim  limanlarda

Büyülü  tablolar  büyütürdüm

Sense  pembe  bir  yeşil  sürmüştün

Aramızdaki  uzaklığa

Renkler  büyüdü

Yelkenli  uzaklıklar

                                                         

 

 

O  an

İşte  o  an

Duruşun  karşılar

Bakışlar  eğer

Öyle  yüklenirsin  metalin  sessizliğini

Gittin  masa,  koltuk

Gittin

Oyunlar,  aynalar

Parçaları

Avuçların

 

 

Sulara  girip  temizlenmek  istedin

Bir  akşam  üstleri  kaldı

Bir de  canımın  parçaları  avuçlarında

Durduk  yere  hüzünlendin

                 Gökmen Küçüktaşdemir