Bugün bir mesajla uyandım, "Hayat çok anlamsız..." Çok yakın bir arkadaşımdan geldi, içimi yaralayacak kadar yakın bir arkadaşımdan. Bilmem belki haklı, belki değil... Ben iki şeye tutunuyorum bu hayatta, birincisi var olan değerlerime", ikincisi "hayallerime"... Benim gibi hayalperestler de bu yaşamı güzel kılıyor, güç veriyor bana yürüdüğüm yolda. Onlardan iki tanesiyle daha tanıştım bugünlerde. Biri, tek uğraşısı 50 yıldır biriktirdiği, 50 çeşide yakın koleksiyonunu evini satıp Şakran'da sergileyeceği bir müze ve koleksiyon evi kuran ve onu yaşatmaya çalışan Hicri Tuncalı... Bir diğeri de Karşıyaka Çarşısı içinde Tiyatro Sokağı'ndaki çoğu insanın bilmediği bir sanat merkezini yeniden canlandırmaya ve hayatta tutmaya çalışan Ahmet Akkuş. Bilme ve sanata ömürlerini veren iki insan. Sadece birileri fark etsin, birileri ilham alsın, birileri yeniden yaratsın, yeniden doğsun diye çıkmışlar yola. Her şeylerini ortaya koymuşlar, her şeylerini... Bitmiş mi, hayır... Her yeni gün yeni bir insana ulaşmak için çabalıyorlar... Anlamsız gözükenlerden anlam süzüyorlar, damıtıyor, ikram ediyorlar. Bizim Marsa gitmemize çok var daha. Önce insana ulaşmamız lazım. Teşekkürler Hicri Tuncalı ve teşekkürler Ahmet Akkuş...