Bir gazeteci öldüğünde...

Kaybediyoruz... Ve yitireceğiz de belki en sevdiklerimizi... Ama bir gazeteci öldüğünde bir tren kalkar içimden... Sisler arasından biri el sallar. Yere çökmüş bir ufaklık gözyaşlarını tutmaya çalışır. Köprüler yıkılır giden trenin peşi sıra, kitaplar devrilir, sözcükler dökülür etrafa, fotoğraflar uçuşur... Sis kalkmaz uzun süre, gidecek yer bulunamaz. Öldüğünde bir gazeteci, hayata bağlarımızdan biri kopar, bakış açımız biraz sabitlenir, renklerimiz sanki biraz solar. Azalırız kendimizden, azıcık daha yalnızlaşırız.