Gözyaşı

Gökmen Küçüktaşdemir

Ey insan! Tanıyorum seni… Biliyorum tüm güçlü ve zayıf yanlarını. Kırılganlıklarının farkındayım, anlıyorum kızdığın, köpürdüğün anları. Düşlerinden geçiyorum ben, zihninden ve tüm öykülerinin içinden. Yorgunluklarını görüyorum dahası pişmanlıklarını, suçluluk duyduğun, çaresizlik içinde çırpındığın dakikaları. Kahkahalarını da duyuyorum ama gülümsemenin ardında yatan, kaybetmek istediğin duyguların var senin. Nasıl gizleyeceğini düşündüğün hisler var. Biliyorum kolay değil yaşamak… Girdiğin tüm duygusal girdapların içinden çıktım ben, şehvetin avuçlarından süzüldüm. Tenin sıcaklığını, kalbinin nasıl hızla attığını, sessiz çığlıklarını da biliyorum haykırışlarını da.

***

Kış soğuğunda ayakkabısız bir çocuğu gördüğünde içinin nasıl sızladığını, kaybettiğin bir yakının ardından içindeki isyanı ve çıkan fırtınayı görebiliyorum. Seninle paylaşıyorum aldatıldığında kalbinde oluşan yarayı, terk edildiğinde ya da karşılık görmediğinde içindeki tüm çıkmaz sokaklardaki hıçkırıklarını… Mutlu olduğunda ortada yokum sanıyorsun ama o zamanlar bile ansızın çıkarıyorum karşına.

***

Ey insan, gözyaşınım ben senin… Parmaklarının ucuyla kavrar ve çekip alırsın beni senden. Oysa, senden sana bu yolculuk ne çok şey öğretir bana. Mutluluğunda da mutsuzluğunda da varım ama bil ki senin keyfin yerindeyse benimki de yerindedir… O yüzden her şeye rağmen tadını çıkarmaya çalış yaşamın.

Ve unutma, ne olursa olsun ben yine hep senin yanındayım…