Beklemek

 

 

 

Gökmen Küçüktaşdemir

 

Şehrim kadehinde zaman nasıl da öykünürsün seni saran sevdalara, nasıl da süslenirsin karanlığa… Çıplak elleri dolamak için boynuna nasıl da beklersin vaktin dolmasını… Vakit dolar be şehrim… Üşürüm yalnızlığıma…

 

Dolan zaman ne çok yitirilme bırakır ardında… Bir an takılır öyle bakarsın yaşananlara… Öyle bakarsın oradadırlar, hiç durmaksızın bir tekrarla sanki yeniden canlanırlar, sanki daha büyülü kokarlar… Hızla geçen bir trenin camlarında görürsünde o silik siluetini dokunamazsın ya, öyle şaşırırsın yaşanan anlarla birlikte sızlayan yaralarını hissettikçe… Durduramam, geçmişten geleceğe uzanan bu treni. İçime yol alır çoğu zaman. Ve yoksunluğumun duraklarında seni çıkarır karşıma, bitkin bir gözyaşı damlası, yakamoz işleyen kalabalık sokaklarında…

 

Beklemek yorar insanı. Umudunu kırar… Ancak, bir yandan da gerçekleşmesini istersin, beklediklerinin, hasretle istediklerinin… Yorgunluğuna rağmen sabretmek… Biraz daha, biraz daha… Ve sabrın sonunu düşünerek ulaşmak istersin… Aslında yaşantımız serpiştirilmiş beklentilerle dolu değil midir? Geleceğe dönük olanlar? Tek bir durum içim yaşananlar? Çeşitli aralıklarla uzayıp kısalanlar… En son ne zaman beklediniz ve ne kadar? Beklediğiniz anlarda kaç kere vazgeçip sonra beklentinize geri döndünüz? Vazgeçmekten vazgeçtiğiniz oldu mu hiç?

 

Ne uzun bir gün adıma… Az sonra onca yorgunluk anı ve sorgulanan zamanın bu buluşma noktasında beni terk etmesi gerekecek. Kesinlikle eminim yine ışığına boğacak beni. Yine renkliliğiyle sıkıştıracak bir dünya sevdanın yürek çarpıntılarına. Ve işte o an hiçbir şeyim kalmayacak…

 

- Erken geldim galiba dakikalar var henüz…

 

 

Nasılda üflüyor yalnız bir beklenti anı yüzüme, nasılda titriyor vücudum beni tutsak eden güzelliği yeniden göreceğim anlara yaklaşırken. Titriyorum ya, bir an bir sıcaklık dokunuyor; “eli” diyorum, “gözleri” diyorum…

 

Beklemek nasıl bir zaman aralığı kaplar sizce? Ömür boyu bekler mi insan? Düşünün yıllarca beklediğinizi… Düne ve geleceğe sardığınız umutlarınızı… Tüketmeden onları aylarca kovaladığınızı, beklentinize ulaşma çabalarınızı… Bekliyoruz… Ben yanımda ve biraz ileride duran birkaç kişi daha… Bekliyoruz; vitrindeki mankenlerle, o mankenler gibi arada bir ufka takılan donuk ifadelerle… Beklediklerimizin hemen gelmesini istiyoruz… Onlar beklemek nedir bilmiyor, kalın camın ardından soğuk bir sükunu yansıtıyorlar. Bir araba farıyla bir an canlanıyor, sonra yeniden o sessiz dünyalarına geri dönüyorlar. İster istemez saate bakıyorum. Artık kalayı değil, geçeyi gösteriyor. Bu da beni acıtıyor. “Zaman işte” diyorum “oyuncağı yapıyor bizleri” ve ardından ekliyorum, “Şimdi gelir, şimdi gelir”…

 

Peki ama beklemek neleri götürüyor bizden ve neler katıyor yaşantımıza? Beklediğinize ulaşma çabalarınız neler? Ne kadar zaman sonra ulaştınız beklentilerinize? Beklediğiniz anlara değdi mi beklediğiniz? Beklemek… Kimi zaman tüm olumsuzluklara göğüs germek, kimi zaman da en kısa yoldan dönmek…

 

Beklemek zor be şehrim! Hele güneşin batışıyla geceyi… Eninde sonunda geleceğini bilsek de, uzun bir günün ardından bu bankta geceyi beklemek…