Uyumak

 

Yaşantımızın yaklaşık üçte biridir uyumak… En masum gözüktüğümüz ve en masum anların tümüdür… Gözler kapalıyken, vücut kendini salmışken yatağın çekim kuvvetine ve bilincimiz kısa bir yolculuğun ardından hayaller ülkesine varmışken en kötü insan bile bir melek gibi gözükür... Uyumak, her türlü tasadan ve sorundan uzaklaştığımız anların bütünüdür. Günün yorgunluğunu, kavgaların şiddetini hatta savaşın tüm yıkıntılarını bıraktığımız yegane boyuttur.

 

Çocukken bir oyuncak eşlik ederken bize bu tek kişilik rüya alemine geçişte, yaşımız biraz ilerlediğinde bir dua sadece belki ve daha ilerde sevdiğimizin sıcaklığı ve naif dokunuşları sürükler bizi… Uyuruz, uyusun da büyüsün ninnileriyle bazen… Büyüyoruz gerçekten ama o ninnilerin hiç bitmediği ve artarak her anımıza yayıldığını da aynı zamanda görüyoruz...

 

Uyuyoruz…  Ninnilerinin kimi söylediğine dikkat etmeden çoğunlukla…

 

Genelde bunları en iyi, süper güç olarak bildiğimiz ülkeler söylerler… Zaten bu nedenle süper güç olmamışlar mıdır?

 

Uymakla başladım bu yazıda hem de uykusuzluğum hat safhadayken ben, daha küçük bir ayrıntıya odaklanmak istiyorum… Bahsedeceğim bazı fotoğraf karelerinin içine girmek ve asıl içinde yaşananları size anlatmak…

 

Yer, İzmir… Saat 06.00

 

Karede, dev bir elektronik mağazasının indirim günü nedeniyle kapısında bekleyen binlerce kişi gözüküyor… Ben diyeyim 4 bin siz diyin 5 bin…

 

Tahminen gazetelerde gördünüz zaten siz bu fotoğrafı…

 

Mağaza da o dev ülkelerden birine ait… Günler önceden ilanlar verilmiş, indirimdeki ürünler tanıtılmış… Ancak ufak ayrıntılar var tabii ilanlarda… Stoktaki ürün adedi gibi!

 

Bu madalyonun bir yüzü…

 

Diğer tarafta ise içeri önceden girmiş şanslı bir azınlık var… Gazeteciler ve polisler gibi…

 

Ne yazık ki halk dışarıda beklerken ve saatler öncesinden kuyruğa girip uykularından feragat ederken bu kitle ilk 5 dakikada tüm stoktaki ürünleri bitiriyor… Bu bilinmedik bir şey değil belki ama ben size bir başka kareden daha bahsetmek istiyorum… Aslında stok diye söylenen rakamın beşte biri mağazada diğerleri çoktan yerini bulmuş… Kalanlarda o şanslı kitle tarafından bile resmen kavga dövüş şeklinde geçen bir mücadeleden sonra sahibinin eline geçiyor. Elbette her şey bununla bitmiyor… Resmen kavga ederek aldığınız o ürünün parasını ödemek ve dışarıdaki kitleye gözükmeden oradan ayrılmanız gerekiyor…

 

Dayanamayıp ürünü bir başkasının elinden resmen dövüşerek alan bir polis memurunun yanına gidip sordum neden böyle bir şey yaptığını… Aklıma gelen ilk sorulardı... Bana, “Mücadele ettik ve ben kazandım” dedi. Utanmıyor musun diye sordum bir savaş kazanmış gibi umursamaz ve kibirli bakan adama, “Hayır” dedi. Gözü kan bürümüştü… Eminim karşısındaki biraz daha olayı büyütse kavga büyüyecekti…

 

Aslında söylenecek çok şey var… Ama uykum geldi…

 

Siz şu madalyona tekrar bir bakın bende son sözümü edeyim…

 

İyiler ve kötüler her zaman olacak... Sorun duracağımız yeri bilmekte sanırım…